Orthopedagoog Annelies van Harten las een artikel in de krant over hufterig gedrag van ouders, die steeds vaker al schreeuwend en scheldend hun (aankomend) sporttalentje aanmoedigen om zich ook hufterig te gedragen. Omdat winnen belangrijk is en daarbij alle fatsoensregels aan de laars gelapt mogen worden. ‘Zo staat het er niet, maar zo vat ik het even samen’. Ze schreef er een blog over.
Er is een campagne nodig om ouders op hun gedrag te wijzen en er is zelfs een televisieprogramma geweest (Heibel langs de Lijn), waarin kinderen vertellen hoe ze zich schamen voor hun ouders en hen met behulp van de presentator smeken ermee op te houden. De ouders moeten noodgedwongen naar videobeelden van zichzelf kijken. Hoe ze tuffend en roepend hun 6-jarig grut leren stress en angst te koppelen aan een gewoon sportief potje voetballen. Lijkt mij dat je dan als kind het veld bijna niet meer op durft. Of van voetbal af wil…
Doet goed voorbeeld goed volgen?
Zelf heb ik niet zo’n harde stem, maar ik probeer me voor te stellen of ik er toe in staat zou zijn. Ik kom niet verder dan ‘Hup! Zet ‘m op!’. Gewoon om aan te moedigen, maar misschien zelfs eigenlijk nog wel meer om mijn kind te laten weten dat ik er ben en dat ik kijk. En dat lijkt mij, naast het feit dat ze aan het sporten zijn, een mooie winst. Meer hoef ik als moeder niet te doen om het zelfvertrouwen van mijn eigen kroost een boost te geven.
Doet goed voorbeeld goed volgen? Uit alle onderzoeken die ik daarover lees, blijkt het unanieme antwoord: ja. Ja, er is verband gevonden tussen ouders die voldoende sporten en kinderen die dat ook doen (en blijven doen). Ja, hoe ouders met hun geld omgaan, geeft een basis voor hoe kinderen dat later zelf gaan doen. Hetzelfde geldt voor… eigenlijk alles. Hoe ouders zich in het verkeer gedragen, hoe ouders met autoriteiten omgaan, hoe ouders omgaan met social media, tabletgebruik, drank.
Het lijkt oud nieuws, duh! Practice what you preach. Maar is het zo duidelijk voor de ouders zelf? Hoe moeilijk is dat voor mijzelf? Kijk ik goed genoeg naar mijn eigen voorbeeldgedrag? En: durven we anderen een spiegel voor te houden? Ik denk aan de ouders die te laat komen voor een gesprek over het ongeoorloofde verzuim van hun kind (juist ja, door te laat komen). Of aan de ouders die met een Red Bull en een croissantje in de wachtkamer zitten voor een gesprek over overgewicht.
De scheidsrechter is afgeschaft, de coach mag enkel nog complimentjes uitdelen en de zijlijn is voortaan verboden terrein voor ouders
In een artikel, ‘Lekker ballen zonder foeterende ouders’, lees ik dat de kleinste voetballers (de F-jes) tijdens Fair Play Competities voortaan zelf mogen bepalen welk team een vrije trap of worp krijgt. De scheidsrechter is afgeschaft, de coach mag enkel nog complimentjes uitdelen en de zijlijn is voortaan verboden terrein voor ouders. Zij mogen toekijken vanuit een apart vak, minimaal 20 meter verderop.
Ik schrik ervan: deze ouders worden door hun gedrag letterlijk apart gezet. Zo zijn de kinderen beter af en kunnen zij zelf bepalen hoe zij het spel spelen. Hup, F-jes! Laat jullie ouders maar eens goed voorbeeldgedrag zien! Wie voedt wie dan eigenlijk op?
Lees ook: Over ouderbetrokkenheid en -participatie (en waarom mijn voornemen mislukte).
